Barok wymyka się łatwym klasyfikacjom, nawet pochodzenie nazwy epoki jest niejasne. Poezja tego okresu w pełni oddaje nastroje tamtych czasów – wahanie między ziemskimi rozkoszami a mistycyzmem.

„Moralia” to obszerny zbiór utworów inspirowanych „Adagiami” Erazma z Rotterdamu autorstwa sarmackiego mistrza pióra – uważnego obserwatora i błyskotliwego komentatora XVII-wiecznej rzeczywistości.

Wybór liryków pochodzących z czterech zbiorów Bolesława Leśmiana, nazwanego przez krytyka literatury Jacka Trznadla największym poetą polskim XX wieku.

Wybór poezji najwybitniejszego polskiego poety XVII stulecia, zwanego sarmackim Horacjuszem.

Zbiorek utworów poetyckich pierwszej wybitnej polskiej pamiętnikarki XVII stulecia, w których odbijają się trudne doświadczenia życiowe autorki.

Debiutancki tomik wierszy znanej i cenionej fotograf Tatiany Jachyry. Poezja subtelna, delikatna – w każdym calu kobieca.

Rytmiczne poezje lirnika mazowieckiego pełne ciepła, sentymentalnej tęsknoty za spokojem polskiej wsi, ale też bólu związanego z trudną wiejską codziennością okresu zaborów.

Wybór wierszy jednego z poetów polskiego romantyzmu – twórcy lirycznej gawędy ludowej, który sam siebie nazywał „lirnikiem wioskowym”.

Wybór wierszy Lucjana Rydla – prototypu Pana Młodego z „Wesela” Wyspiańskiego. Klasyka młodopolskiej poezji. Mało znana, a warta czytelniczej uwagi.

Spacerkiem po starej Warszawie. Zbiór wierszy Wiktora Gomulickiego – jednego z najwybitniejszych poetów „czasów niepoetyckich”.

Wspólne dzieło Elizy Orzeszkowej i Tadeusza Garbowskiego (pseud. Juliusz Romski) napisane w formie listów. Powieść o miłości i różnicach światopoglądowych, nawiązująca do stylu późnoromantycznego.

Perły polskiej literatury. „Bajki” Ignacego Krasickiego, mimo że mają sporo lat, wciąż zachwycają trafnością obserwacji i błyskotliwą inteligencją polskiego księcia poetów. Warto więc do nich zajrzeć.

Powieść psychologiczna jednej z najoryginalniejszych polskich pisarek XIX w. – emancypantki i konspiratorki, której życie do dziś wywołuje wiele kontrowersji.

Antywzorzec postawy obywatelskiej, ukazany przez Juliana Ursyna Niemcewicza, pisarza publicystę, jeden z czołowych twórców polskiego oświecenia, w powieści o sarmacie z początku XVIII w.

Klasyka polskiej literatury barokowej pióra jednego z najwybitniejszych twórców tamtego okresu. Lubomirski podejmuje próbę rozprawienia się z popularnym mitem arkadyjskim.

Jeden z wczesnych dramatów Antoniego Cwojdzińskiego, z wykształcenia fizyka, którego sztuki w okresie międzywojnia były jednymi z najchętniej wystawianych.

Jeden z najważniejszych dramatów Wojciecha Bogusławskiego, wieloletniego dyrektora Teatru Narodowego, nazywanego „ojcem teatru polskiego”.

Dokonana przez Sebastiana Petrycego, wybitnego polskiego lekarza, filozofa i tłumacza doby baroku, parafraza wierszy Horacego.

Sugestywny język i osobliwa stylistyka w ostatnim z utworów mistrza Młodej Polski – Przybyszewski zadziwia powieścią, w której roi się od stosów, czarów i czarownic.

Druga po „Spekulancie” powieść Józefa Korzeniowskiego potwierdzająca zerwanie z teatrem na rzecz udramatyzowanej prozy realistycznej.

Komedia Franciszka Zabłockiego, autora słynnego „Fircyka w zalotach”, która pod pozorem zapustnej zabawy i błazenady podejmuje temat krytyki króla Stanisława Augusta.

Powieść polityczno-obyczajowa Juliana Ursyna Niemcewicza – pisarza publicysty, jednego z czołowych twórców polskiego oświecenia i epoki przedromantycznej.

„Listy człowieka szalonego” reprezentują popularny w epoce Młodej Polski gatunek powieści o artystach.

Poruszająca książka o kobiecie – samotnej matce, pozbawionej środków do życia i zdolności do ich znalezienia, a mimo to wciąż poszukującej. Ważny głos w dyskusji o emancypacji.

„Moralia” to obszerny zbiór utworów inspirowanych „Adagiami” Erazma z Rotterdamu autorstwa sarmackiego mistrza pióra – uważnego obserwatora i błyskotliwego komentatora XVII-wiecznej rzeczywistości.

Wybór tekstów z pierwszej polskiej encyklopedii – sarmackiego dzieła aspirującego niegdyś do bycia naukowym, które do dziś uczy, bawi, bulwersuje i pozwala odkrywać XVIII-wieczny stan świadomości.

Gabriela Zapolska często poruszała tematy trudne i niewygodne, niechętnie dyskutowane na salonach, a jednak szalenie istotne ze społecznego i psychologicznego punktu widzenia.

Pamiętniki XVIII-wiecznego mnicha podróżującego od dworu do dworu pokazują barwny świat litewskiej szlachty z wielką historią w tle. Gawędziarski styl pozwala odczuć atmosferę tamtych miejsc i czasów.

Mało znany wątek polskiej historii przedstawiony przez Marię Konopnicką w pięknej i wzruszającej opowieści o budowaniu poczucia wspólnoty i wychodzeniu obronną ręką z kłopotów dzięki wsparciu rodaków.

Pipidówka funkcjonuje do dziś jako synonim prowincjonalności i zaściankowości. Zobacz, jak zaczęła się kariera tej niechlubnej nazwy!