Naukowiec, dyplomata, minister spraw zagranicznych. Pochodzenia żydowskiego, w czasie II wojny światowej ukrywany w klasztorze greckokatolickim w Uniowie. Absolwent Wydziału Dyplomatyczno-Konsularnego Szkoły Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie, a także studium dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Tytuł doktora nauk prawnych uzyskał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1990 r. został doktorem habilitowanym nauk humanistycznych, a w 2001 r. profesorem.
Od 1961 do 1989 r. pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Wchodził w skład polskiej delegacji pracującej nad drugą fazą Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, brał udział w spotkaniach KBWE w Belgradzie, Madrycie i Wiedniu. Od 1989 r. kierownik projektu badawczego w Międzynarodowym Instytucie Badań nad Pokojem w Sztokholmie, od 1991 do 2002 r. – jego dyrektor. Jako osobisty przedstawiciel przewodniczącego KBWE ds. politycznego rozwiązania konfliktu w Naddniestrzu działał na rzecz jego pokojowego rozstrzygnięcia. W 2000 r. został mianowany na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Od 2001 r. podsekretarz, a potem sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 2005 r. powołany na stanowisko ministra tego urzędu. W 2006 r. został członkiem Kolegium Doradczego Sekretarza Generalnego ONZ, dwa lata później przewodniczącym organu. Jest współprzewodniczącym Polsko-Rosyjskiej Grupy ds. Trudnych.
Wykładowca akademicki i autor kilkuset publikacji naukowych, m.in. dziesięciu książek. Trzy z jego monografii otrzymały nagrody prezesa PAN, PISM-u i ministra spraw zagranicznych.
Odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Komandorią Królewskiego Orderu Gwiazdy Polarnej, Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi RFN. Laureat Nagrody Pojednania Polsko-Ukraińskiego.