Al Pacino zawsze uciekał od rozmów z prasą – dla Grobela zrobił jednak wyjątek. W ciągu ponad dwudziestu pięciu lat udzielał mu wielokrotnie wywiadów. Przez lata zawiązała się pomiędzy nimi bliska przyjaźń. Rozmawiali oczywiście o filmach, pracy nad kolejnymi rolami, ale też o dzieciństwie aktora, jego prywatnym życiu i rodzinie.
Grobel i Pacino pozostawiają tylko parę tematów tabu, mówią szczerze niemal o wszystkim: nocnych espadach do klubów jazzowych; garściach valium połykanych na ceremonii rozdania Oscarów; o miłości do Nowego Jorku i uzależnieniu od alkoholu. W rozmowach tych maluje się obraz wrażliwego człowieka ogarniętego aktorską pasją, ceniącego wyżej sztukę niż gwiazdorskie splendory.