Francuski powieściopisarz, dramaturg, eseista, znany jako czołowy przedstawiciel egzystencjalizmu, laureat Literackiej Nagrody Nobla w 1957 r. Osierocony we wczesnym dzieciństwie przez ojca, który zginął na froncie podczas I wojny światowej. Wykształcenie zdobył dzięki wsparciu swojego wychowawcy, profesora Louisa Germaine’a, który pomógł mu uzyskać stypendium umożliwiające naukę w liceum w Algierze. Tam też rozpoczął studia filozoficzne. W latach 30. zainteresował się polityką i dziennikarstwem. Wstąpił na krótko do algierskiej partii komunistycznej, a w 1937 r. został dziennikarzem socjalistycznego dziennika „Alger-Républicain”. W tym okresie zaangażował się też w twórczość teatralną. Wraz z przyjaciółmi założył Théâtre de Travail, w którym wystawiał własne sztuki oraz występował jako aktor. W wieku 25 lat przeprowadził się do Paryża. Po wybuchu II wojny światowej, podczas niemieckiej okupacji, wstąpił do ruchu oporu. Był wydawcą paryskiego podziemnego czasopisma „Combat”. To właśnie wtedy ukończył swoją pierwszą powieść „Obcy”. Zaprzyjaźnił się też wówczas z Jean-Paulem Sartrem, za sprawą którego aż do dziś kojarzy się jego poglądy filozoficzne z egzystencjalizmem. W 1947 r. całkowicie poświęcił się twórczości pisarskiej. Ostatnim dziełem, w którym dał wyraz swojemu zainteresowaniu polityką, był zbiór esejów „Człowiek zbuntowany”. W 1957 r. za ogromny wkład w rozwój literatury przyznano mu Literacką Nagrodę Nobla. Mimo powszechnego uznania krytyków i czytelników na świecie, w rodzinnej Francji jego utwory spotykały się z chłodnym przyjęciem.
Do najpopularniejszych książek Alberta Camusa należą powieści „Dżuma”, „Upadek”, „Obcy”, eseje „Mit Syzyfa”, „Człowiek zbuntowany” oraz dramaty „Kaligula” i „Sprawiedliwi”.