Reporter, dziennikarz, publicysta. Absolwent Wydziału Wiedzy o Teatrze PWST w Warszawie. W wieku 23 lat rozpoczął pracę w „Gazecie Wyborczej”, w której przez 19 lat tworzył wywiady, reportaże, teksty publicystyczne o tematyce politycznej. W 2011 r. wszedł w skład redakcji tygodnika „Polityka”.
W swoich książkach pisał o falach protestu ogarniających coraz to inne miejsca na świecie, wojnach gangów w Rio de Janeiro, konfliktach o ziemię w Amazonii, współczesnym niewolnictwie, wojnie domowej w Kolumbii, rewoltach indiańskich w Boliwii i Ekwadorze, reżimie w Chile, Argentynie i na Kubie. Nigdy nie unikał tematów trudnych, nad polityczną poprawność przedkładał nieoczywiste, kontrowersyjne nierzadko interpretacje. Za „Gorączkę latynoamerykańską” – reportaż z podróży po Ameryce Południowej i Środkowej – otrzymał nagrodę warszawskiej Premiery Literackiej (2004). A za „Amerykę zbuntowaną”, zbiór wywiadów z lewicowymi intelektualistami amerykańskimi, wyróżniony został Nagrodą im. Beaty Pawlak (2008). W 2010 r. wydał książkę, która podzieliła środowisko dziennikarzy i krytyków literatury. Biografia niekwestionowanego mistrza reportażu „Kapuściński non-fiction” wywołała debatę w mediach na temat postaci słynnego publicysty, jak i granic współczesnego dziennikarstwa. Domosławski konsekwentnie bronił swojego stanowiska i jeszcze w tym samym roku został uhonorowany przez miesięcznik „Press” tytułem Dziennikarza Roku 2010.