Specjalizuje się w historii muzyki i życia muzycznego w okresie od schyłku XVI do początków XVIII wieku. Autorka tomu: „Historia Muzyki Polskiej. Tom III, część 1: Barok 1595–1696”.
W latach 1976–81 studiowała muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1981 roku jest nieprzerwanie związana z Instytutem Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, obecnie jako profesor nadzwyczajny, kierownik Zakładu Muzykologii, redaktor naczelna serii wydawniczej Monumenta Musicae in Polonia.
W latach 2006–08 była profesorem w Katedrze Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego, od 2008 roku wykłada na Studium Doktoranckim i kieruje seminarium doktorskim w Instytucie Sztuki PAN, w latach 2009 i 2012 prowadziła też wykłady dla doktorantów w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.
Szczególnie wiele uwagi poświęca kulturze muzycznej i muzyce w Rzeczypospolitej. Bada je w kontekście europejskim, a zwłaszcza w relacjach z Włochami i krajami niemieckojęzycznymi.
Drugim polem działalności naukowej Barbary Przybyszewskiej-Jarmińskiej jest edytorstwo muzyczne. Przygotowała do wydania partytury ok. 70 kompozycji autorstwa muzyków związanych z dworami polskich Wazów, zwłaszcza Marcina Mielczewskiego (ponad 30 utworów ze zbioru kompozycji tego twórcy sygnowanych w źródłach monogramem „M.M.”, które odnalazła i przypisała Mielczewskiemu), Kaspara Förstera juniora, Marco Scacchiego, Franciszka Liliusa, a ostatnio Asprilia Pacellego (Asprilio Pacelli, Sacrae cantiones, Monumenta Musicae in Polonia, Warszawa 2012). Muzykę tych kompozytorów popularyzuje, współpracując z polskimi i zagranicznymi zespołami muzyki dawnej przy organizacji koncertów i realizacji nagrań płytowych.