Właściwie Bohumil František Kilián, prozaik, poeta i eseista, uznawany za największego pisarza czeskiego swoich czasów. Urodzony w Brnie, wychował się w Nymburku, w browarze, którego zarządcą był jego ojczym. Z wykształcenia prawnik, pracował między innymi jako dyżurny ruchu na kolei, agent ubezpieczeniowy, komiwojażer, robotnik w hucie, pakowacz makulatury i maszynista (a w razie potrzeby również statysta) w teatrze. Od wczesnej młodości zafascynowany surrealizmem, do 49 roku życia był znany jedynie w niewielkim kręgu przyjaciół, z którymi spotykał się w mieszkaniu w dawnej kuźni przy ulicy Na Grobli 24 w praskiej dzielnicy Libeń – to właśnie na przedmieściach stolicy Czech, a także w rodzinnym Nymburku, rozgrywa się akcja większości utworów prozatorskich Hrabala. Zadebiutował w 1963 roku zbiorem opowiadań „Perełka na dnie”. Uznanie za granicą przyniosły mu „Pociągi pod specjalnym nadzorem” (1965), na podstawie których Jiří Menzel zrealizował słynny, nagrodzony Oscarem film (1966). Po inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 roku został pozbawiony prawa druku, a jego książki usunięto z księgarń i bibliotek. Po kilku latach wrócił jednak do oficjalnego obiegu; od tej pory jego dzieła ukazywały się zarówno w wydawnictwach państwowych, jak i podziemnych oraz emigracyjnych, m.in. powieści „Obsługiwałem angielskiego króla”, „Zbyt głośna samotność”, „Czuły barbarzyńca”, „Postrzyżyny”, „Taka piękna żałoba”, „Skarby świata całego”, autobiograficzne cykle „Wesela w Domu” i „Listy do Kwiecieńki” oraz eseje „Kim jestem” i „Zaczarowany flet”. Zmarł śmiercią samobójczą.