Właściwie Wiktor Bruno Zysman, poeta, prozaik, dramatopisarz, czołowy przedstawiciel polskiego futuryzmu. Syn małomiasteczkowego lekarza. W latach 1914–18 przebywał z rodzicami w Moskwie, gdzie zetknął się rewolucyjną awangardą literacką, m.in. Włodzimierzem Majakowskim. Po powrocie do Polski, w 1918 r. rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie wojny polsko-bolszewickiej odbył kilkumiesięczne przeszkolenie wojskowe w szkole podchorążych w Chełmnie. Jako student nawiązał kontakty z młodymi poetami – Stanisławem Młodożeńcem, Tytusem Czyżewskim, Aleksandrem Watem, Anatolem Sternem – i zaangażował się w tworzenie ruchu futurystów. W kwietniu 1920 r. zadebiutował wierszami w krakowskim piśmie „Formiści”, a w roku następnym wydał i zredagował „Jednodńuwkę futurystuw” – zbiór tekstów programowych takich jak „Mańifest w sprawie natyhmiastowej futuryzacji żyća”, „Mańifest w sprawie ortografji fonetycznej” i „Mańifest w sprawie krytyki artystycznej”. Współpracował z „Almanachem Nowej Sztuki”, „Zwrotnicą”, „Trybuną Robotniczą” i „Nową Kulturą”. Szykanowany przez policję i cenzurę, w 1925 r. wraz z żoną Karą Arem wyjechał do Paryża. W 1929 r. osiadł na stałe w ZSRR i rozpoczął twórczość w języku rosyjskim. Przyjął obywatelstwo sowieckie. Został redaktorem „Kultury Mas” i kierownikiem redakcji literackiej „Trybuny Radzieckiej”. Od 1934 r. był członkiem zarządu głównego Związku Pisarzy Sowieckich. Oskarżony w 1937 r. o obcość ideologiczną i działalność kontrrewolucyjną, został po ciężkim śledztwie rozstrzelany i pochowany w masowej mogile w Butowie pod Moskwą. Zrehabilitowany w 1956 r.