„Pan to ma fajnie panie Pągowski” – Andrzej Pągowski często słyszy te słowa. Ale czy wypowiadający je zastanawiają się, co to naprawdę znaczy: być Pągowskim?
Są takie życiorysy, w których sztuka i życie płynnie się przenikają. I choć jest tak również w przypadku Andrzeja Pągowskiego, Dorotę Wellman bardziej interesuje to drugie. i smak sukcesu.
Kultowe plakaty i ilustracje Pągowskiego znamy wszak wszyscy, ale czy wiemy, kim jest on sam?
Rozmowa pary przyjaciół nie jest łatwa i gładka. Słynąca z ciętego języka i stawiania trudnych pytań dziennikarka wydobywa z artysty szczere do bólu wyznania, zmusza do refleksji nad własnym życiem, tym, co je kształtowało, konsekwencjami dokonywanych wyborów. Ten wywiad to spowiedź Andrzeja Pągowskiego. Ale także rodzaj terapii: uzależniony od pracy jak od narkotyku artysta przyznaje, że ceną za realizację pasji i sukces jest samotność.

„Mało jest rzeczy równie satysfakcjonujących jak odczytywanie aluzji. Obrazowe aluzje Pągowskiego, zwłaszcza przekładające się na słowa, od dawna dostarczają mi radości – i dają do myślenia. Lubię czytać jego obrazy” – Jerzy Bralczyk

„Podziwiałem Andrzeja Pągowskiego od dziecka. Miłość do jego twórczości wpoiła mi mama, która darzyła Andrzeja szacunkiem i podziwem. Teraz czytam historię człowieka, z którym się przyjaźnię, na przemian śmiejąc się i wzruszając. To niesamowita rozmowa o sztuce, pasji i ogromnej miłości do życia i ludzi. Dziękuję, Andrzeju, że jesteś” – Borys Szyc

„To wielkie szczęście robić w życiu to, co się lubi. Andrzej Pągowski jest szczęściarzem, wciąż nienasyconym i nieznudzonym tym, co tworzy. Historia jego plakatów to kawał historii polskiej kultury, o czym z pasją opowiada Dorocie Wellman” – Grażyna Torbicka