Bohaterka biograficznej książki „My, dzieci z dworca zoo” oraz filmu „Christiane F. – Wir Kinder vom Bahnhof Zoo”, oba dzieła opisują jej zmaganie z różnymi formami uzależnienia narkotykowego w wieku nastoletnim.
W dzieciństwie przeprowadziła się wraz z rodzicami do Berlina Zachodniego do Gropiusstadt, w sąsiedztwie Neukölln, do niecieszącej się dobrą sławą dzielnicy betonowych bloków mieszkalnych. Po rozwodzie rodziców, w wieku 12 lat zaczęła eksperymentować z narkotykami, co przerodziło się w silne uzależnienie. Dwa lata później, podobnie jak jej najbliżsi przyjaciele, zaczęła się prostytuować, czekając na klientów głównie w okolicach dworca zoo.
Książka „My, dzieci z dworca zoo” powstała w wyniku zainteresowania dwóch dziennikarzy magazynu „Stern” Kaia Herrmanna i Horsta Riecka problemem narkotyków wśród nastolatków w Berlinie. Christiane poznali w 1978 r. Zaplanowany wówczas wywiad przerodził się w długą opowieść o życiu zdominowanym przez narkotyki i prostytucję. Na jej podstawie ukazała się seria artykułów w „Sternie”, a następnie książka.
W 1981 r. na kanwie biograficznych wspomnień powstał film „Christiane F. – my, dzieci z dworca zoo” w reżyserii Uliego Edla. Christiane nie wystąpiła w filmie, była natomiast jego konsultantką.
Zarówno książka, jak i film odniosły wielki sukces i zapewniły Christiane utrzymanie. We wczesnych latach 80. Christiane nagrała kilka płyt. Wystąpiła także w niemieckim filmie „Decoder” (1983).
Mieszkała w USA i w Grecji, w 1993 r. wróciła do Niemiec. W dalszym ciągu zmagała się z uzależnieniem narkotykowym, okresowo powracała do leczenia. Później ze swoim synem przeprowadziła się do Amsterdamu, gdzie ponownie uległa nałogowi.