Autor zajął się opisem wzorów człowieka dobrego, które funkcjonują w polskiej kulturze, w poszczególnych grupach społecznych. Podstawę ich zdefiniowania i charakterystyki stanowi rodzaj pozytywnego udziału człowieka w tworzeniu konkretnych warunków, które mają wpływ na życie innych ludzi. Autor wnikliwie przeanalizował różnice między tymi modelami (w zależności od grup społecznych) i ich relacje do postulatu usamodzielniania się człowieka w procesie socjalizacji. Samodzielność bowiem jest właśnie najbardziej pożądaną cechą człowieka dorosłego.
Ponadto autor opisał znaczenie tych wzorów w procesie kształcenia nauczycieli. Jest to więc ważne opracowanie dla studentów studiów humanistycznych, szczególnie kierunków nauczycielskich, nauczycieli, pracowników instytucji pomocy społecznej, pedagogów szkolnych i osób zajmujących się problemami społecznymi.