Poeta doby baroku, także tłumacz i dyplomata. Odebrał gruntowne i wszechstronne wykształcenie, które zdobywał m.in. w Wittenberdze, Bazylei (studia medyczne), Orleanie i Strasburgu (studia prawnicze), Padwie (brał tam lekcje u Galileusza). Odbywał liczne podróże po całej Europie, dzięki którym poszerzał swoje horyzonty myślowe, zdobywał nowe doświadczenia, poznawał wybitne postaci związane z różnymi dziedzinami ówczesnej dyplomacji, nauki i kultury. Wszystko to ukształtowało Daniela Naborowskiego tak, iż stał się wybitną osobowością swoich czasów.
W latach 1602–33 przebywał kolejno na dworach Janusza i Krzysztofa Radziwiłłów jako lekarz, dyplomata, sekretarz, nauczyciel i nadworny poeta. Był wyznawcą kalwinizmu, brał czynny udział w życiu zborowym, uczestniczył w synodach. Pozostawał też w dobrych stosunkach ze środowiskiem katolickim. Pod koniec życia był sędzią grodzkim w Wilnie.
Twórczość Naborowskiego zaliczana jest do XVII-wiecznego nurtu poezji intelektualnej. Jego dzieła charakteryzują się wirtuozerią formalną oraz bogactwem artystycznym. W poezji dawał wyraz rozdarciu egzystencjalnemu i niepokojom o kondycję człowieka. Tłumaczył z łaciny (m.in. poezje Sarbiewskiego), z włoskiego (sonety Petrarki), a także z francuskiego i niemieckiego. Spuścizna Naborowskiego pozostała głównie w rękopisach, wiele jego wierszy zawiera „Wirydarz poetycki” Jakuba Teodora Trembeckiego.