Helena Dunicz Niwińska (1915-2018) urodziła się w Wiedniu, ale jej miastem rodzinnym był Lwów, gdzie do 1943 r. mieszkała z rodzicami i braćmi. W wieku 10 lat rozpoczęła naukę gry na skrzypcach w konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego. W latach 1934-1939 studiowała pedagogikę, cały czas kontynuując edukację muzyczną. Aresztowana w styczniu 1943 r., poprzez więzienie na Łąckim we Lwowie, wraz z matką w październiku 1943 r. została przywieziona do Auschwitz.
W Birkenau – jako skrzypaczka – była członkinią orkiestry kobiecej do stycznia 1945 r. Ewakuowana do obozów Ravensbrück i Neustadt-Glewe, została wyzwolona w maju 1945 r. Wraz z obozową koleżanką, Jadwigą Zatorską, powróciła końcem maja do powojennej Polski, bez ukochanego, rodzinnego Lwowa. Zamieszkała u boku rodziny Zatorskich w Krakowie. Tu wkrótce związała się zawodowo z Polskim Wydawnictwem Muzycznym, w którym zakończyła pracę w 1975 r. na stanowisku zastępcy kierownika redakcji wydawnictw dla szkolnictwa muzycznego.
Jej książka „Drogi mojego życia. Wspomnienia skrzypaczki z Birkenau” jest opowieścią tragicznych losów jej rodziny, a szczególnie czasów, gdy jako więzień numer 64118 grała w kobiecej kapeli obozowej.
SKRZYPCE – gra na tym instrumencie pozwoliła jej przetrwać w Auschwitz-Birkenau.