Komediopisarz i poeta polski, ksiądz katolicki. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Łada. Nauki pobierał u pijarów w Międzyrzeczu Koreckim, następnie wstąpił do nowicjatu jezuickiego, który opuścił po trzech latach. Pracował w Komisji Edukacji Narodowej, w Towarzystwie do Ksiąg Elementarnych oraz w Wydziale Edukacyjnym Straży Praw.
W czasie Sejmu Czteroletniego (1788–92) w swoich utworach opowiadał się za wartościami reprezentowanymi przez obóz Stronnictwa Patriotycznego. Przypisuje mu się autorstwo wielu anonimowych satyr i pamfletów z tego okresu, które ośmieszały przeciwników politycznych, w szczególności Franciszka Ksawerego Branickiego. Brał udział w powstaniu kościuszkowskim. Po jego upadku popadł w depresję, co było przyczyną porzucenia działalności literackiej. Po powrocie z pobytu w Rzymie, w czasie którego przyjął świecenia kapłańskie, objął probostwo w Górze Puławskiej, a potem w Końskowoli. Przez wiele lat opiekował się tam chorym Franciszkiem Dionizym Kniaźninem. Tam też zmarł.
Na jego dorobek literacki składają się: wiersze okolicznościowe, ody, bajki, listy poetyckie, sielanki, pamflety, satyry, poemat mitologiczny „Cztery żywioły” oraz ponad 50 komedii, które zapisały się na trwałe w historii polskiej literatury oświeceniowej. Najważniejsze z nich to: „Zabobonnik”, „Sarmatyzm”, „Król w kraju rozkoszy”, „Pasterz szalony”, „Arlekin Mahomet” i „Fircyk w zalotach”.