Historyk literatury polskiej, w latach 1999–2005 rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 1996 r. – członek Polskiej Akademii Umiejętności. Od 2005 r. przewodniczący Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Członek polskiego Pen Clubu.
Po ukończeniu polonistyki na UJ (1963) rozpoczął pracę w Instytucie Filologii Polskiej macierzystej uczelni. W 1971 r. uzyskał doktorat, broniąc rozprawy poświęconej symbolice „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego, a w 1982 r. habilitował się pracą pt. „Złota legenda chłopów polskich”. W 1991 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1998 r. został profesorem zwyczajnym. Piastował stanowiska wicedyrektora Instytutu Filologii Polskiej, dziekana Wydziału Filologicznego UJ, prorektora oraz rektora UJ.
Wykładał literaturę polską na Uniwersytetach Prowansalskim i Lizbońskim oraz w Institut National des Langues et Civilisations Orientales (tzw. Nowa Sorbona) w Paryżu.
Jest autorem i redaktorem licznych publikacji naukowych, m.in. „W kręgu mitów polskich” (1977), „Paryż młodopolski” (1993), „Poeci, misjonarze, uczeni. Z dziejów kultury i literatury polskiej” (1998). Napisał również kilka sztuk teatralnych prezentowanych przez Teatr Faktu Telewizji Polskiej, m.in. „Narodziny legendy” (1988), „Polski listopad” (1989), „Traugutt” (1991). Jest twórcą słuchowisk radiowych, m.in. „Kamienna księga dziejów” i „A stało się to w zapusty”, a także autorem książki „Moje spotkania z Portugalią” (1983).
Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1997), Nagrodą Ministra Edukacji Narodowej (1978, 1985), Nagrodą „Miesięcznika Literackiego” (1978). Otrzymał tytuły Honorowego Obywatela Miasta Tarnowa (2000), Krakowianina Roku (2000), Małopolanina Roku (2005).