Właściwie Maria Gabriela z Korwin-Piotrowskich. Występowała i publikowała pod pseudonimami: Józef Maskoff, Walery Tomicki, Gabriela Zapolska. W 1876 r. z woli rodziny wzięła ślub z porucznikiem gwardii carskiej Konstantym Śnieżko-Błockim. W wieku 24 lat porzuciła męża i zaczęła pracę aktorki, felietonistki i krytyka teatralnego. W 1889 r. wyjechała do Paryża w nadziei, że tam jej kariera nabierze tempa. Grała w teatrzykach bulwarowych, była korespondentem prasy krajowej. Po powrocie związała się m.in. z krakowskim Teatrem Miejskim i sceną we Lwowie. Po zatargu z dyrektorem obu instytucji Tadeuszem Pawlikowskim zrezygnowała z aktorstwa. Była już wtedy autorką kilku sztuk. Od 1902 r. prowadziła w Krakowie szkołę dramatyczną. W 1904 r. przeniosła się na stałe do Lwowa. Tam wspierała zorganizowany przez jej drugiego męża – malarza Stanisława Janowskiego – „Teatr Gabrieli Zapolskiej”. Związek ten również okazał się nieudany. Małżonkowie uzyskali rozwód w 1904 r., ale ich definitywne rozstanie nastąpiło sześć lat później. W latach 1912–13 pisarka była kierownikiem literackim Teatru Premier. Współpracowała m.in. z „Gazetą Krakowską”, „Słowem Polskim” i „Wiekiem Nowym”.
Choć Zapolska miała w swoim dorobku wiele nowel i powieści takich jak „Kaśka Kariatyda” (1889), „Menażeria ludzka” (1893) i „Córka Tuśki” (1907), zapamiętana została głównie jako dramatopisarka. „Ich czworo” (premiera w 1893), „Żabusia” (1897) i „Moralność pani Dulskiej” (1906) wystawiane były zarówno na polskich, jak i na europejskich scenach.
Utwory Zapolskiej – naturalistyczne, krytykujące mieszczański styl życia – wywoływały wiele kontrowersji. Autorce zarzucano m.in. niemoralność i nadmierne eksponowanie problemów cielesności.
Zmarłą w 1921 r. artystkę pochowano na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.