Wczesnorenesansowy poeta i prozaik włoski. Uważany za jednego z pionierów humanizmu i twórcę klasycznej nowelistyki. Był synem florenckiego kupca, młodość spędził jednak w Neapolu, gdzie studiował prawo i uczył się handlu. Tam też nawiązał bliższe relacje z dworem królewskim, a jego muzą stała się nieślubna córka władcy Maria d’Aquino, w utworach pisarza nazywana Fiammettą. W tym okresie Boccaccio poznał również innego wybitnego prekursora humanizmu, pisarza Francesca Petrarkę. Po powrocie do Florencji pisarz zajmował się polityką – powierzano mu m.in. misje dyplomatyczne.
Giovanni Boccaccio tworzył zarówno po łacinie, np. nawiązujące do mitologii „O pochodzeniu bogów pogańskich”, jak i po włosku. Wśród utworów napisanych przez niego w języku ojczystym są: „Filostrato”, „Filocolo”, „Fiammetta”, a przede wszystkim „Dekameron” (1349–51). Ten zbiór stu nowel – uznanych przez potomnych za wzorzec gatunkowy – przyniósł mu światową sławę. Opowiadanymi przez pisarza historiami inspirowali się William Szekspir i Alfred de Musset, a konstrukcję swoich nowel oparł na schemacie z utworu pt. „Sokół” m.in. Bolesław Prus.