Pisarz i poeta okresu romantyzmu. Był synem pułkownika kościuszkowskiego. Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Walczył w powstaniu listopadowym – po bitwie pod Warszawą otrzymał stopień oficerski. Klęska zrywu niepodległościowego zmusiła go do ucieczki za granicę. Wrócił do kraju w 1832 r., wykorzystując amnestię. Osiadł na wydzierżawionym folwarku Kierz, lecz kontakty z partyzantką Adama Zawiszy ściągnęły na niego uwagę władz. Najpierw uwięziony, potem został skazany na zesłanie na Syberię. Przebywał m.in. w Tobolsku. Po powrocie do kraju w 1842 r. zbliżył się do warszawskich literatów, był jednym z redaktorów pisma „Biblioteka Warszawska”. Jego artykuły ukazały się w „Encyklopedii powszechnej” Samuela Orgelbranda i „Encyklopedii rolniczej”. W następnych latach zwiedził Paryż i Włochy. W 1858 r. wstąpił do Towarzystwa Rolniczego. Niechętny powstaniu styczniowemu, podczas walk przebywał za granicą. Pozostawił po sobie cenny księgozbiór, który jest podstawą Biblioteki Towarzystwa Naukowego w Płocku. Pisarz, zaliczany do drugiego pokolenia romantyków polskich, jest autorem m.in. poematów „Samobójca” (1836), „Kirgiz” (1842), „Stepy” (1856), dramatu „Czarnoksiężnik Twardowski” (1856) i powieści „Manuela” (wydanej pośmiertnie w 1910 r.).
