Znana i ceniona poetka, powieściopisarka, tłumaczka, także autorka sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych. W 1930 r. ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Jej debiut pisarski – wiersz „Kawiarnia” – ukazał się w 1920 r. w piśmie „Robotnik”.
Współpracowała z redakcjami wielu magazynów dla dzieci, w tym z „Płomykiem” i „Płomyczkiem”. W 1945 r. została redaktorką łódzkiej rozgłośni Polskiego Radia. Trzy lata później na stałe przeniosła się do Warszawy.
W jej dorobku literackim znalazły się opowiadania, powieści fantastyczne, utwory o tematyce historycznej oraz współczesnej. Pisała bajki i baśnie, wiersze, rymowaną prozę, a także sztuki dla dzieci. Jej twórczość tłumaczono na wiele języków świata.
Charakterystyczne dla pisarstwa Januszewskiej jest szczególne zamiłowanie do terenów Mazowsza, któremu niejednokrotnie dawała wyraz w swoich utworach poprzez liczne odwołania do motywów ludowych, legend i podań związanych z tym regionem Polski.
Za swoją twórczość otrzymała wiele nagród, m.in. Nagrodę Prezesa Rady Ministrów (1945), Nagrodę m.st. Warszawy (1959), nagrodę na konkursie w Bolonii (1968) za książkę „Zaczarowany krawiec”, a także Nagrodę Państwową I Stopnia za całokształt twórczości (1980). Odznaczono ją również „Orderem Uśmiechu” (1980).
Spośród kilkudziesięciu utworów dla dzieci autorstwa Hanny Januszewskiej szczególnie znane są m.in. zbiór wierszy „Ele-mele-dudki” (1932), zbiór wierszy i utworów pisanych prozą rymowaną „Siwa gąska, siwa” (1939), „Baśń o wędrującej Pyzie” (1938–56), wierszowana opowieść „Złota legenda warszawska” (1950) oraz „Bajki polskie” (1975).