Powieściopisarz i publicysta, wolnomularz. Publikował pod pseudonimem Jarosz Bejła. Pochodził z magnackiej rodziny, był synem Adama Wawrzyńca, pisarza politycznego i posła, prawnukiem Wacława Rzewuskiego, hetmana wielkiego koronnego. Brat Karoliny Rozalii Tekli Sobańskiej, Eweliny Hańskiej oraz Adama Rzewuskiego, generała rosyjskiego.
W młodości służył w wojsku Księstwa Warszawskiego. Mieszkał przez kilka lat za granicą. Członek petersburskiej loży wolnomularskiej Orzeł Biały. Pod koniec życia osiadł w wołyńskiej posiadłości rodowej w Cudnowie.
Wiele podróżował. W 1825 r. odbył razem z Adamem Mickiewiczem podróż na Krym. Następnie spotkał się z nim w Rzymie i snując staroszlacheckie opowieści, zainspirował go do napisania „Pana Tadeusza”.
Ideolog grupy konserwatystów głoszących utrzymanie stosunków feudalnych i podporządkowanie Rosji, zwanej „koterią petersburską”. W latach 1850–56 urzędnik namiestnika carskiego Iwana Paskiewicza. Od 1851 r. redaktor „Dziennika Warszawskiego”.
Twórca gatunku gawędy szlacheckiej zapoczątkowanej utworem „Pamiątki JPana Seweryna Soplicy, cześnika parnawskiego” (1839), będącej cyklem opowieści o barwnych postaciach kultury szlacheckiej. Henryk Rzewuski jest również autorem wielu innych dzieł. Napisał m.in. satyryczne szkice obyczajowe „Mieszaniny” ” (1841–43) i „Teofrast polski” (1851), powieści historyczne „Listopad” (1845–46), „Zamek krakowski” (1847–48), „Adam Śmigielski” (1851), „Rycerz Lizdejko” (1852), „Zaporożec” (1854), pastisz „Pamiętniki Bartłomieja Michałowskiego” (1855–1857) oraz „Próbki historyczne” (1868).