Niemiecki pisarz, poeta i eseista, autor m.in. „Wilka stepowego” i „Siddharthy”. Tomasz Mann uznawał jego twórczość za jedno ze „szczytowych i najczystszych dokonań epoki”. Podobnie musiał uznać Komitet Noblowski, który w 1946 r. uhonorował Hessego Literacką Nagrodą Nobla.
Hesse wychował się w nietypowym domu – z jednej strony protestanckim, z drugiej – niezwykle otwartym, w którym – jak wspominał – nie tylko czytano Biblię, ale także studiowano i uprawiano filozofię Dalekiego Wschodu, karmiono ubogich i podejmowano gości z całego świata.
Jego młodość można określić jako burzliwą – przez rok studiował w seminarium teologicznym w Maulbronn, z którego uciekł. Niedługo później usiłował popełnić samobójstwo. Przez pewien czas był mechanikiem zegarów wieżowych.
Publikować zaczynał jako poeta – jego pierwszy tomik „Romantyczne pieśni” ukazał się w 1899 r. W tym samym roku wydał zbiór opowiadań „Godzina po północy”. Jego ówczesną, przepełnioną znużeniem i melancholią twórczość zalicza się do nurtu neoromantyzmu.
Przez całe życie prezentował pacyfistyczną i antynacjonalistyczną postawę, przez co już w czasie I wojny światowej w rodzinnych Niemczech traktowany był jak zdrajca. Od 1919 r. mieszkał w Szwajcarii, gdzie w czasie rządów nazistów ukrywał m.in. Tomasza Manna.
Jedno z najwybitniejszych dzieł Hessego to „Siddhartha” (1922), opowieść o młodym braminie, który nie znajduje spełnienia w religii.
Najbardziej znanym dziełem Hessego jest „Wilk stepowy” (1927), powieść egzystencjalna, historia Harry’ego Hallera – samotnika i outsidera, nieumiejącego zaakceptować norm obowiązujących w mieszczańskim świecie. Dzieło to zostało uznane za kultowe w latach 60. XX w., w czasie rewolucji hipisowskiej.