„W tej syntezie dziejów Norwegii nacisk świadomie został położony na historię niepolityczną. […] Podanie dziejów Norwegii z naciskiem na pojedyncze wydarzenia nie pozwala – naszym zdaniem – zrozumieć, w jaki sposób kraj ten przekształcił się z ubogiej prowincji na peryferiach Europy z najbogatsze państwo świata. Wyjaśniają to natomiast procesy społeczne i kulturowe, które współtworzyły dojrzałe i odpowiedzialne społeczeństwo obywatelskie – norweską wspólnotę o dużym zaufaniu społecznym […]. Przyjęte cezury to rok 1814 – data uchwalenia konstytucji 17 maja, utworzenia niepodległej Norwegii, a następnie unii ze Szwecją; rok 1905 – moment zerwania unii i proklamowania niepodległego Królestwa Norwegii; a opis ostatniego wieku został doprowadzony do końca milenium” – fragment książki