Jeden z najważniejszych pisarzy i eseistów włoskich XX w. W latach 1941–1947 studiował na uniwersytecie w Turynie. Od 1945 r. pisał dla dziennika „L’Unità”, później również m.in. dla „La Repubblica”, od 1959 do 1967 r. redagował własne pismo „Il Menabò di letteratura”. Przez prawie czterdzieści lat pracował w wydawnictwie Einaudi. Należał do grupy literackiej OuLiPo, której członkami byli też m.in. Raymond Queneau i Georges Perec. Po polsku ukazały się jego liczne powieści, m.in.: „Ścieżka pajęczych gniazd” (1947), „Wicehrabia przepołowiony” (1952), „Baron drzewołaz” (1957), „Rycerz nieistniejący” (1959), „Zamek krzyżujących się losów” (1969) i „Palomar” (1983); zbiory „Baśnie włoskie” (1956) i „Opowieści kosmikomiczne” (1965) oraz „Wykłady amerykańskie” (1988). Jedną z najgłośniejszych książek Calvina jest „Jeśli zimową nocą podróżny” (1979).