Psycholog. Profesor doktor habilitowany. Studia filozoficzne podjął w 1951 r. w KUL-u, po dwu latach przeniósł się do Warszawy, gdzie w latach 1953-58 studiował psychologię na UW. Po zakończeniu studiów rozpoczął pracę na macierzystym wydziale jako asystent. Stopień doktorski uzyskał w 1963 r., pięć lat później habilitował się na podstawie monografii „Temperament i typ układu nerwowego”. Tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1976 r., w 1979 r. powołany został na stanowisko dyrektora Instytutu Psychologii, którym kierował do 1981 r. W 1982 r. uzyskał tytuł i stanowisko profesora zwyczajnego UW.
Członek rzeczywisty PAN, członek Akademii Europejskiej (Academia Europaea) i członek korespondent Fińskiej Akademii Nauk. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego oraz Państwowego Uniwersytetu Nauk Humanistycznych w Moskwie. Należy do wielu międzynarodowych towarzystw naukowych, w latach 1996-2000 był m.in. wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Unii Nauk Psychologicznych.
Jest pionierem badań w zakresie psychologii różnic indywidualnych w Polsce i twórcą regulacyjnej teorii temperamentu. Opublikował ok. 200 prac, w tym 31 książek, których jest autorem, współautorem lub redaktorem naukowym. Do najbardziej znaczących należą monografie: „Temperament, Activity, Personalisty” oraz „Temperament: A Psychological Perspective”. Za swoją działalność był wielokrotnie nagradzany. Otrzymał m.in. nagrodę Fundacji Humboldta (1990) i Towarzystwa Maxa Plancka (1992) za wybitne osiągnięcia w zakresie badań nad osobowością oraz nagrodę „New Europe Prize 1997” za osiągnięcia w zakresie kształcenia akademickiego i badań naukowych, ufundowaną przez sześć instytutów badań zaawansowanych – Standford, Princeton, Chapel Hill, Berlin, Uppsala i Wassenaar.