Poetka, prozaiczka, także tłumaczka literatury szwedzkiej. Szkołę średnią ukończyła w stolicy, nauki przyrodnicze studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim. Działała na rzecz oświaty, zwłaszcza najmłodszych. Należała do członków Naczelnej Komendy Drużyn Junackich – organizacji kształcącej młodzież wiejską i robotniczą metodami zbliżonymi do stosowanych w skautingu. W 1917 r. założyła czasopismo dziecięce „Płomyk”, które ukazywało się do 1991 r. Od 1922 do 1925 r. pracowała jako urzędniczka w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W latach 1927–39 była redaktorem „Płomyczka”, „Słonka” i „Poranka”. Podczas okupacji działalność oświatową i kulturalną prowadziła w podziemiu.
Zainspirowana polskim folklorem często wplatała ludowe motywy do własnych, przesyconych baśniowością poezji i opowiadań. Wśród jej najbardziej znanych utworów znajdują się m.in. „O dwunastu z Zapiecka”, „W Wojtusiowej izbie”, „Smyku, smyku na patyku” oraz wspomnieniowe „I w sto koni nie dogoni”. Przybliżała dzieciom legendarne postacie Kraka i Wandy w powieści „Tajemnicze butki”, a także Jana Kochanowskiego w „Kto dał mi skrzydła”.
W 1958 r. ukazała się opracowana przez nią dla dzieci polska wersja fińskiego eposu „Kalevala”.
Pisarka była wielokrotnie wyróżniana za swoje zasługi. W 1950 r. otrzymała nagrodę Związku Literatów Polskich, w 1953 r. – Prezesa Rady Ministrów, a w 1957 r. – Nagrodę miasta Warszawy. Dziewięć lat później uhonorowano ja Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1969 r. dzieci przyznały pisarce Order Uśmiechu.