Jarosław Klejnocki, pisarz, poeta, eseista i krytyk literacki. Dyrektor Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza oraz adiunkt w Instytucie Polonistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w metodyce nauczania i polskiej poezji XX w.
Debiutował w 1993 r. zbiorem wierszy „Oswajanie”. W kolejnych latach ukazały się jego książki poetyckie, m.in. „Miasto otwarte”, „Okruchy”, „W drodze do Delft”, „Krótka historia przeistoczeń”, dwa zbiory esejów „Zagłada ogrodu” oraz „Piołun i inne eseje chodnikowe”, prace krytycznoliterackie oraz zbiór tekstów, częściowo wcześniej publikowanych w prasie (m.in. w „Krytyce Politycznej”, „Tygodniku Powszechnym”, „Gazecie Wyborczej”, „Lampie”), pt. „Literatura w czasach zarazy”.
Opracował m.in. antologię „Macie swoich poetów. Liryka polska urodzona po 1960 r.” (wraz z Pawłem Duninem-Wąsowiczem i Krzysztofem Vargą), a także edycję listów Bolesława Micińskiego i Jerzego Stempowskiego (wraz z Anną Micińską i Andrzejem S. Kowalczykiem).
Jako prozaik zadebiutował w 2002 r. próbą autobiografii antyintelektualnej „Jak nie zostałem menelem”. W kolejnych latach napisał powieści: „Przylądek pozerów”, „Południk 21”, „Człowiek ostatniej szansy”, „Opcje na śmierć”.