Jean de La Fontaine to jeden z najbardziej znanych bajkopisarzy; przedstawiciel klasycyzmu francuskiego. Edukacja La Fontaine’a przebiegała dość burzliwie. Początkowo uczęszczał do szkoły średniej w Reims, po czym przez jakiś czas był uczniem seminarium duchownego, następnie podjął studia prawnicze. W 1647 r. wstąpił w związek małżeński z zaledwie czternastoletnią Marie Hericart, która urodziła mu syna. Po 11 latach małżonkowie zdecydowali się na separację.
Swoje powołanie pisarskie La Fontaine odkrył w czasie podróży do Paryża. Zaczął wówczas pisać krótkie utwory o charakterze lirycznym, których głównymi odbiorcami byli najbliżsi przyjaciele pisarza. Jego pierwszą poważną pracą literacką było tłumaczenie sztuki Terencjusza „Eunuchus” (1654). Przyniosła mu ona zainteresowanie ważnych osobistości z najbliższego otoczenia króla Ludwika XIV, a także pierwszą propozycję mecenatu ze strony Nicolasa Fouqueta. Stabilność i niezależność finansową przez ponad 20 lat zapewniła pisarzowi kolejna mecenas – madame de la Salbiere.
W 1668 r. ukazało się jedno z obecnie najbardziej znanych dzieł La Fontaine’a – „Fables” („Bajki”). Był to zbiór 124 utworów, wzorowanych m.in. na twórczości Horacego i Ezopa. Dziełem tym pisarz zyskał sobie wielki rozgłos oraz uznanie krytyki. Z czasem Jean de La Fontaine stworzył aż 12 ksiąg bajek, dzięki czemu stał się jednym z najbardziej popularnych francuskich twórców swoich czasów.
W 1682 r. pisarz został członkiem Francuskiej Akademii. Do jego najważniejszych dzieł, poza wymienionymi, należą m.in. „Les Rieurs de Beau-Richard” (1659), „Adonis” (1969), „Contes” (1665), „Daphné” (1674) i „Astrée” (1961).