Prozaik, publicysta, także tłumacz, brat słynnego pisarza Juliusza Kadena-Bandrowskiego. Studiował slawistykę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i na uniwersytecie w Pradze. W latach 1915–19 przebywał w Rosji. Był współorganizatorem Dywizji Syberyjskiej i wiceprezesem Polskiego Komitetu Wojennego, a także autorem broszur patriotycznych dla żołnierzy.
Debiutował w 1902 r. opowiadaniem opublikowanym na łamach warszawskiego „Kuriera Porannego”. Swoją pierwszą powieść „Romans Marty” wydał w 1910 r. we Lwowie. W tym samym roku opublikował tom poetycki „Bajki ucieszne”. Sławę zyskał jako świetny felietonista. Pisał m.in. dla dzienników „Słowo Polskie” i „Kurier Poznański” oraz tygodnika „Kultura”. W czasie okupacji wysiedlony przez Niemców z Poznania, przeniósł się do Krakowa.
Przeżyciom z lat spędzonych w Rosji dał wyraz w zbeletryzowanym pamiętniku „Przez jasne wrota” (1920) oraz w licznych powieściach, m.in. „Krwawa chmura”. Do najważniejszych utworów prozatorskich Bandrowskiego należą powieści wydane w 1921 r., które tworzą swoistą trylogię – „Pielgrzymi”, „Czerwona rakieta” i „Wściekłe psy”. Pisał też utwory dla młodzieży, m.in. „W kraju orangutanów i rajskich ptaków” (1922), „Na polskiej fali” (1927). Tłumaczył z języków angielskiego (R. Tagore, R. Kipling) i czeskiego.