Prozaik, dramatopisarz, eseista i publicysta. Studiował w lwowskiej Akademii Muzycznej. W okresie okupacji niemieckiej karmił wszy dla Instytutu Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. W 1944 r. wyjechał do Karkowa, gdzie osiedlił się na stałe. Zamiast muzyką zajął się pracą literacką. Współpracował z tygodnikiem „Odrodzenie” i czasopismem „Teatr” (w latach 1945–47). Był redaktorem „Ruchu Muzycznego” i „Muzyki” (1947–48), a także kierownikiem literackim Teatru Ludowego w Nowej Hucie. Od 1953 r. pracował jako członek redakcji „Przeglądu Kulturalnego”.
W 1945 r. ukazało się w „Odrodzeniu” jego pierwsze opowiadanie „Monika”. Trzy lata później wydał powieść o getcie „Oczekiwanie”, wyróżnioną Nagrodą Ziemi Krakowskiej, a w 1950 r. pierwszy tom opowiadającego o Fryderyku Chopinie „Kształtu miłości”. Za książkę tę otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia.
Broszkiewicz to także autor licznych powieści dla młodzieży, m.in. „Wielka, większa i największa”, oraz ponad 20 dramatów wystawianych zarówno w teatrze, jak i w telewizji oraz jako słuchowiska w radiu. Część z nich zrealizowano również w innych państwach europejskich, a także w Meksyku, Nowej Zelandii i Stanach Zjednoczonych.
W 1982 r. pisarz odebrał Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt twórczości.