Szkoły waldorfskie znane są z tego, że już od 1919 r. prowadzą w pierwszych klasach lekcje dwóch języków obcych. Fundamentem, na którym opiera się ta metoda nauczania, jest bardzo silna u małych dzieci, utrzymująca się do około dziewiątego roku życia, potrzeba naśladowania. Poznawanie języków obcych przebiega więc w taki sam sposób jak nauka języka ojczystego: przez słowo mówione. Na lekcjach prowadzone są krótkie dialogi, śpiewane piosenki, recytowane wierszyki, odgrywane są też scenki teatralne.
Wyniki uczniów okazują się najlepsze wtedy, kiedy przyswajanie dźwięków obcej mowy ma formę zabawy połączonej z ruchem ciała. Elementy gramatyki oraz pisanie niewielkich obcojęzycznych tekstów wprowadza się w szkołach waldorfskich dopiero w czwartej klasie, gdy dzieci mają 9–10 lat.
Przykłady, z których korzystają autorzy książki, zaczerpnięto z języka angielskiego, jest to bowiem w programie europejskich szkół podstawowych najczęściej nauczany język obcy.