Dramaturg i komediopisarz pozytywistyczny, uważany, obok Michała Bałuckiego, za spadkobiercę komedii fredrowskiej. Pochodził z arystokratycznej rodziny herbu Korczak. Lata szkolne spędził w Warszawie. Tam też uczęszczał na kursy prawne. W młodości często bywał na Kujawach u krewnych, których dobra odziedziczył w 1845 r. Mieszkał tam do 1854 r. W czasie powstania styczniowego w 1863 r. stracił brata, a sam dostał się do więzienia.
Po opuszczeniu Kujaw w 1873 r. przeprowadził się ponownie do Warszawy, gdzie brał udział w życiu towarzyskim i kulturalnym miasta. W latach 1876–88 prowadził gospodarstwa w Sanockiem. W 1876 r. wziął ślub z Pelagią z Sokołowskich herbu Pomian, a jako wiano otrzymał majątek w Bóbrce, w którym zamieszkał. Po nieudanych inwestycjach naftowych popadł w kłopoty finansowe i w 1888 r. wyjechał do Krakowa, gdzie przebywał do śmierci.
Działalność literacką rozpoczął w czasie studiów. Debiutował w 1860 r. wierszowaną komedią „Imieniny”, która ukazała się na łamach „Gazety Codziennej”. W czasopiśmie tym w późniejszych latach publikował także materiały etnograficzne. W 1877 r. otrzymał pierwszą nagrodę w krakowskim konkursie dramatycznym za komedię „Pan Damazy” (1877). Inne jego sztuki to „Dziwolągi” (1876) i najbardziej dojrzała „Rozbitki” (1881).
Akcja utworów scenicznych Józefa Blizińskiego rozgrywała się najczęściej w środowisku wiejskiej szlachty, przez co zbliżały się one do tzw. komedii społecznych.
Bliziński był też etnografem, badał język ludowy, obyczaje i stroje. Przyjaźnił się z Oskarem Kolbergiem.