Właściwie Józef Henryk Cukier. Powieściopisarz, publicysta, dramaturg, scenarzysta, także reżyser. Ojciec operatora Macieja Hena. Pochodzi z rodziny żydowskiej. Debiutował w „Małym Przeglądzie” w 1932 r. W listopadzie 1939 r. przedostał się do Lwowa okupowanego przez Armię Czerwoną. Wojenna zawierucha rzuciła go w okolice Kijowa, gdzie uczestniczył w budowie szosy, następnie trafił do Samarkandy w Uzbekistanie. Nieprzyjęty do armii Andersa, wstąpił w 1944 r. do Ludowego Wojska Polskiego. Dotychczasowe nazwisko zmienił na Hen. Był korespondentem wojennym, w piśmie „Głos Żołnierza” opublikował pierwszy wiersz „Łódź wierna”. Po wojnie pracował jako redaktor tygodnika „Żołnierz Polski”. Ukończył Polityczną Szkołę Oficerską w Lublinie. Do cywila przeszedł w 1952 r., dosłużywszy się stopnia kapitana. W późniejszych latach publikował na łamach tygodnika „Świat”. W paryskiej „Kulturze” ukazały się jego trzy opowiadania podpisane pseudonimem Korab.
Pierwszą powieść – „Kijów, Taszkient, Berlin” – Józef Hen opublikował w 1947 r. Pisarz swobodnie porusza się w obrębie wielu gatunków takich jak: nowela, opowiadanie, reportaż, biografia, esej, czego przykładem są książki: „Krzyż Walecznych” (1964), „Nie boję się bezsennych nocy” (1987), „Nowolipie” (1991), „Błazen – wielki mąż” (1998). Osobną dziedziną jego twórczości są scenariusze do filmów, m.in. „Prawo i pięść” (1964), „Yokohama” (1981), „Stara baśń” (2003).
Pisarz działał do 1982 r. w Związku Literatów Polskich. Obecnie należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał wiele nagród, w tym ZAIKS-u za całokształt twórczości.