To krótkie opowiadanie Bolesława Prusa jest prawdziwą perełką wśród wszystkich utworów o miłości, jakie kiedykolwiek zostały napisane. Nie ma w nim wielkich słów, dramatycznych wydarzeń, patetycznych zapewnień, rozstań na pokaz ani powrotów. Jest zwyczajne życie, wypełnione pracą i odpoczynkiem, ale pełne nadziei i... wspólne. Obserwowane przez narratora sąsiada niczym w Hitchcockowskim „Oknie na podwórze”, choć całkowicie pozbawione pierwiastka tajemnicy czy sensacji. Do czasu jednak. W pewnej chwili w spokojną egzystencję męża i żony wkrada się sekret...
Można zadać sobie pytanie, czy dobre, kochające się małżeństwo może mieć przed sobą jakiekolwiek tajemnice? Czy to nie przekreśla oczekiwanej od związku bezwzględnej uczciwości? Nasuwa się oczywiście odwieczny, bynajmniej nie tylko w miłości występujący dylemat celu, który uświęca środki. Jak bowiem należy ocenić kłamstwo powodowane uczuciem i troską, chęcią odsunięcia od ukochanej osoby momentu ostatecznej utraty wszelkiej nadziei?
Najprzyjemniejsze w czytaniu wszelkich historii jest to, że swego osądu nie daje się raz na zawsze, można go zmieniać w zależności od nastroju czy coraz to innych życiowych doświadczeń. A historia o kamizelce i tak się sama obroni, bo... jest piękna.