W obszernych fragmentach biograficznych autor szczegółowo opisuje relacje i środowisko rodzinne artysty, wskazuje na znaczenie figur ojca i matki w życiu przyszłego mistrza teatru i konstrukcji wyobraźni scenicznej.
Książka Pleśniarowicza ukazuje również nieustanne problemy logistyczne i finansowe teatru Kantora, środowiskowe zgrzyty, niesnaski i nieporozumienia. Bezprecedensowa historia potęgi twórczej wyobraźni artysty oddziaływała nie tylko na publiczność, ale także aktorów i artystów zajmujących się innymi tworzywami sztuki. Kantor, kontrowersyjny ekscentryk, oskarżany o megalomanię, do końca pozostaje wierny swojej wyobraźni i samowystarczalności języka. Sztuka nie była dla niego bowiem odbiciem rzeczywistości, ale skrajnie indywidualną, a jednocześnie uniwersalną odpowiedzią na rzeczywistość.