Intryga mająca na celu wyeliminowanie dodatkowego spadkobiercy, a przy tym rywala w wyścigu o względy ukochanej, podłość niecofająca się przed podstępną zbrodnią, śledztwa, pościgi i cudowne ocalenia – to cechy charakterystyczne romansów spod znaku płaszcza i szpady. Również powieść Louisa Galleta wpisuje się bezbłędnie w tę konwencję. Może tylko postać głównego bohatera, męża opatrznościowego, czyli Cyrana de Bergerac, odbiega cokolwiek od stereotypu. Nieczęsto zdarza się bowiem, że wybawiciel niewinnych jest wspaniałym, dzielnym rycerzem, silnym jak tur i niezrównanie władającym szablą, a jednocześnie uzdolnionym poetą i dramaturgiem.
Czułe serce pod maską twardziela, ach, czy nie to właśnie tygrysy płci pięknej lubią najbardziej? Niestety, Cyrano nie pełni tu roli prześladowanego kochanka rozdzielonego brutalnie przez los i złych ludzi z piękną wybranką. Przypadło mu w udziale zadanie naprawienia tego, co los sknocił, i nadstawienia karku dla uczynienia zadość życzeniu zmarłego przyjaciela. Nie umniejsza to jednak jego chwały. Przeciwnie. Pognębienie złoczyńcy, połączenie zakochanych, ocalenie sprawiedliwych i usunięcie się w cień – to wymagało największego, bo cichego, bohaterstwa. I takie właśnie bohaterstwo godne jest najwyższego zachwytu każdej czytelniczki i połączonego z zazdrością podziwu wszystkich czytelników.