Książka przybliża postać Karola Kremera – jednego z najważniejszych architektów 1. połowy XIX w., zasłużonego w dziedzinie konserwacji zabytków i badań nad dziejami polskiej sztuki. Autorka zweryfikowała narosłe wokół Kremera mity oraz zdefiniowała specyfikę twórczości architekta. Pokazała także jego wkład – jako wieloletniego zwierzchnika lokalnych służb budowlanych – w kształtowanie nowego formalnego języka architektonicznego współczesnej mu generacji.
W książce podjęto ponadto próbę scharakteryzowania architektury powstałej w kręgu oddziaływania krakowskiego urzędu budownictwa. W tym zakresie praca odsłoniła mechanizmy funkcjonowania lokalnego środowiska architektonicznego, przyniosła analizę najważniejszych realizacji budowlanych i konserwatorskich, pokazała drogi przenikania do Krakowa zachodnioeuropejskich wpływów oraz stopień i charakter ich recepcji.