Poeta, nowelista, powieściopisarz, przedstawiciel Młodej Polski, brat przyrodni malarza Włodzimierza Tetmajera. W 1883 r. wraz z rodziną przeniósł się do Krakowa i tam uczęszczał do gimnazjum św. Anny. W latach 1884–86 studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W 1896 r. przebywał w Heidelbergu, pełniąc funkcję osobistego sekretarza Adama Krasińskiego. Podróżował po Włoszech, Szwajcarii, Francji i Niemczech. Po I wojnie światowej mieszkał w Krakowie, Zakopanem, wreszcie osiadł na stałe w Warszawie.
Pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich (1921), w 1928 r. przyznano mu Nagrodę Literacką Miasta Warszawy. W 1934 r. został członkiem honorowym Polskiej Akademii Literatury.
Zadebiutował w 1886 r. poematem prozą „Illa”. W latach 1888–93 podjął współpracę z pismami „Tygodnik Ilustrowany”, „Kurier Warszawski” i krakowskim „Czasem”. Wydał osiem serii „Poezji”, z których najprzychylniejsze oceny krytyków zebrały druga (1894), trzecia (1898) i czwarta (1900).
Zafascynowany góralskim folklorem, który poznawał w młodości oraz później podczas licznych wędrówek, napisał cykl opowieści „Na skalnym Podhalu”, ponadto epopeję tatrzańską „Legenda Tatr”.