W powieści „Kiełbie we łbie” znakomity gawędziarz Stanisław Zieliński przenosi nas do czasów swojego dzieciństwa i młodości. W kapitalny sposób przedstawia dwudziestolecie międzywojenne. Barwny obraz znanych z lekcji historii wydarzeń przeplata się w jego opowieści z anegdotami z życia rodzinnego, opisami chłopięcych zabaw i psot. Żywy język i typowe dla autora poczucie humoru podkreślają bijącą z książki tęsknotę za młodzieńczymi latami…

„Zieliński napisał książkę do swoich innych książek zupełnie niepodobną. W realistycznej konwencji – opowieść z czasu i miejsc zatrzymanych w pamięci. Z właściwej sobie poetyki zostawił w niej co najlepsze: absolutne poczucie humoru.
Nie dopuścił się śmiertelnego grzechu literatury autobiografizującej – sentymentalizmu. (...) Zieliński uprawia typ narracji i skojarzeń charakterystycznych dla autobiografii dzieciństwa. Nie robi z tego jednak kanonu ani maniery. Naturalnie i ze swobodą przechodzi do refleksji człowieka dojrzałego, z doświadczeniem i historycznym dystansem. (...) U Zielińskiego prawie wszystkie sytuacje są śmieszne, nawet te najbardziej liryczne”.

Janina Katz, „Życie literackie”