Poeta, powieściopisarz, felietonista, także działacz społeczny. Studiował polonistykę na lwowskim uniwersytecie, po jej ukończeniu, w 1908 r. kształcił się na Wydziale Romanistyki paryskiej Sorbony. W 1912 r. ożenił się z Emilią z Błazeńskich. Dwa lata później został kierownikiem literackim Teatru Miejskiego we Lwowie. Od 1915 r. mieszkał w Kijowie, gdzie był prezesem Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Po 1918 r. przebywał głównie w Warszawie. Pisał felietony do „Warszawianki”, krakowskiego „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” i „Kuriera Warszawskiego”. W 1927 r. – rok po śmierci pierwszej żony – ożenił się ze śpiewaczką operową i pedagogiem Janiną Gluzińską.
Był związany także z Zakopanem. W 1929 r. podarował Sekcji Narciarskiej tego miasta kryształowy puchar, który stał się nagrodą w corocznych, organizowanych od 1930 r. zawodach narciarskich jego imienia. Pisarzowi przyznano tytuł Honorowego Obywatela Zakopanego. Do zimowej stolicy Polski przeniósł się na stałe w 1945 r.
Jako poeta Kornel Makuszyński debiutował tomikiem „Połów gwiazd” w 1908 r. Pisarz był członkiem Polskiej Akademii Literatury i został odznaczony przyznawanym przez nią Złotym Wawrzynem. W 1926 r. uhonorowano go Państwową Nagrodą Literacką za poemat „Pieśń o ojczyźnie”. Jego felietony i humoreski ukazały się m.in. w zbiorach „Awantury arabskie” i „Kartki z kalendarza”. Do klasyki literatury przeszły powieści pisarza dla dzieci i młodzieży: „O dwóch takich co ukradli księżyc” (1928), „Przyjaciel wesołego diabła” (1930), „Panna z mokrą głową” (1933), „Szatan z siódmej klasy” (1937). Do dziś znane są także komiksy z wierszowanymi utworami autora takie jak: „Przygody Koziołka Matołka” i „Awantury i wybryki małej małpki Fiki-Miki”.