Tom stanowi podsumowanie dyskusji toczonej w Polsce w dziesięcioleciu poprzedzającym publikację (1992–2003) w związku z obecnością (lub nie) elementów kultury w nauczaniu języka polskiego jako obcego. Datę początkową wyznaczają dwie prace: Wojciecha Jekiela i Cezarego Rowińskiego z Instytutu „Polonicum” Uniwersytetu Warszawskiego, opublikowane w tomie „Vademecum lektora języka polskiego” pod redakcją Barbary Bartnickiej, Lidii Kacprzak i Ewy Rohozińskiej (1992). Obie dotyczą obecności kultury polskiej w procesie nauczania języka polskiego jako obcego: praca Jakiela odnosi się do tej obecności na zajęciach językowych dla początkujących, praca Rowińskiego zaś – do wprowadzania wiedzy o kulturze polskiej na lektoratach dla studentów z poziomu średniego i zaawansowanego. Prace publikowane w niniejszym tomie różnią się od nich znacznie, gdyż odwołują się do pomocy dydaktycznych, uwzględniających elementy kultury w nauczaniu języka polskiego jako obcego, biorą pod uwagę przeprowadzone później badania, przyjmują wreszcie jako punkt odniesienia programy realioznawcze w nauczaniu języka niemieckiego jako obcego oraz standardy europejskie zaproponowane w tym zakresie przez „Europejski system opisu kształcenia językowego: uczenie się, nauczanie, ocenianie” (2003).