Książka zawiera analizę zgodności istotnych elementów chrześcijańskiego uniwersum symbolicznego. Konfrontuje tezę, iż Jezus Chrystus jest pełnią Bożego objawienia, z intuicjami apofatycznymi, które nie pozwalają uznać jakiegokolwiek uwarunkowanego, skończonego elementu rzeczywistości za adekwatny wyraz Absolutu.
Piotr Sikora analizuje myśl największych przedstawicieli chrześcijańskiej tradycji apofatycznej. Na tak zarysowanym tle dokonuje syntetycznego ujęcia, konfrontując pomysły dawnych „mistrzów” z argumentami i konkluzjami formułowanymi we współczesnej filozofii.
Rozważanie kwestii apofatycznego doświadczenia religijnego prowadzi do zagadnień chrystologicznych. Autor kieruje się metodologicznym postulatem głoszącym, iż filozof religii nie konstruuje swego przedmiotu, lecz analizuje zastane fenomeny. Analizuje zatem pod kątem epistemologicznym, ontologicznym i antropologicznym źródłowe teksty chrześcijańskie zawarte w Nowym Testamencie, mówiące o ludzkiej relacji ze zmartwychwstałym Chrystusem.
Przeprowadzone analizy pokazują, że początkową tezę można interpretować zgodnie zarówno z ideami obecnymi w tekstach konstytutywnych dla tradycji chrześcijańskiej, jak i z zasadniczymi przekonaniami teologów apofatycznych. Okazuje się jednak, że taka interpretacja rodzi kolejne pytania i prowadzi do zakwestionowania istniejącego podziału wielkich religii świata na „profetyczne” oraz „mistyczne”.