Kamień milowy polskiej literatury po 1989 r. Odważna obyczajowo i językowo opowieść o środowisku gejowskim czasów PRL-u i współczesnych, spisana na podstawie rozmów z „emerytowanymi” gejami. Docenili ją zarówno czytelnicy, jak i krytycy, nagradzając prestiżowymi nominacjami do Nagrody Literackiej „Nike”, Paszportów Polityki, a przede wszystkim Nagrodą Literacką „Gdynia” i Nagrodą Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.
W nowej, zmienionej wersji autor przywrócił część skreślonych fragmentów, dopisał dalsze wątki historii, a kilka opowieści usunął, „ponieważ działki w Lubiewie są drogie”. Wybitna, błyskotliwa proza, nieustający „work in progress”, bo – jak zapewnia Witkowski – „dopóki będę żył, dopóty tych pedalskich historyjek, powiedzonek, zwyczajów, ciągów dalszych będzie przybywało”.

„«Lubiewo bez cenzury» to «Lubiewo», jakiego bałem się opublikować w roku 2005. To nie tylko miła lektura, ale lektura traumatyczna, wstrętna i miła na raz”.

Michał Witkowski