Właściwie Magdalena Kossak. Powieściopisarka, poetka, satyryczka. Wnuczka Juliusza, córka Wojciecha Kossaka, siostra Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, stryjeczna siostra Zofii Kossak-Szczuckiej. Odebrała staranne wychowanie w domu, dzięki któremu biegle władała językami angielskim, niemieckim i francuskim. Ukończyła też Szkołę Sztuk Pięknych dla Kobiet Marii Niedzielskiej. W 1921 r. wyszła za mąż za Jana Starzewskiego. Rok później przyszła na świat ich córka Teresa. W 1923 r. Samozwaniec wyjechała wraz z mężem, sekretarzem polskiego poselstwa, do Bukaresztu. Niedługo potem opuściła Starzewskiego. Drugie małżeństwo zawarła w 1945 r. z Zygmuntem Niewidomskim.
Debiutancka powieść Magdaleny Samozwaniec „Na ustach grzechu. Powieść z życia wyższych sfer towarzyskich” ukazała się w 1922 r. Książka – parodia romansu Heleny Mniszkówny „Trędowata” – zdobyła ogromną popularność. Napisana przez autorkę sztuka „Malowana lala”, wystawiona w 1924 r., wywołała kontrowersje, ponieważ pisarka wykorzystała w niej fakty z życia krakowskiej bohemy. Kolejne opublikowane przez nią utwory to: „Kartki z pamiętnika młodej mężatki”, powieść satyryczna „Wielki szlem”, a także książka dla dzieci „Królewna Śmieszka”. W skandalizującej powieści „Błękitna krew” opisywała byłe polskie ziemiaństwo. Czytelników zainteresowały również jej wspomnienia o rodzinie pt. „Maria i Magdalena”. Pośmiertnie ukazała się jej książka o siostrze „Zalotnica niebieska”.
Pisarka współpracowała z wieloma czasopismami, m.in. „Wiadomościami Literackimi”, „Tygodnikiem Ilustrowanym”, „Przekrojem”, „Szpilkami” i „Nową Kulturą”.
Chętnie występowała w poznańskich kabaretach „Różowa Kukułka”, „Klub Szyderców pod Kaktusem” oraz warszawskich „Wagabunda” i „Stańczyk”.