Właściwie Jean Baptiste Poquelin. Jeden z najwybitniejszych komediopisarzy w historii literatury francuskiej, aktor, dyrektor teatru. Pochodził z rodziny mieszczańskiej, ukończył studia prawnicze, jednak pracy w zawodzie nigdy nie podjął. W 1643 r. założył w Paryżu wspólnie z Magdaleną Béjart Illustre Théâtre wędrowną trupę, która wystawiała zapomniane farsy średniowieczne oraz włoskie komedie dell’arte. Gdy zespół zbankrutował, Molière został uwięziony za długi. Po wyjściu na wolność kontynuował życie wędrownego aktora aż do 1658 r., kiedy to jego trupa wróciła do Paryża. W 1659 r. wystawił tam swoją komedię „Pocieszne wykwintnisie”, która odniosła ogromny sukces, wzbudzając przychylność króla Ludwika XIV.
Komedie Molière’a charakteryzują się niezwykłą różnorodnością i najwyższymi walorami artystycznymi. Pisarz uprawiał tzw. wielką komedię, widowiska farsowe, komedię heroiczną i komediobalet. Połączył w nich tradycję rodzimej farsy ludowej z elementami włoskiej komedii dell’arte i klasycznej sztuki komicznej. Tworzył galerie typów ludzkich, które z łatwością odczytywano w czasach jemu współczesnych jako satyryczny obraz francuskiej obyczajowości XVII w. Ośmieszał zwyczaje salonowe, hipokryzję, dewocję, przesadne bogactwo i manię światową.
Jego najsłynniejsze utwory to „Świętoszek” (1664), „Don Juan” (1665), „Mizantrop” (1666), „Skąpiec”(1668), „Mieszczanin szlachcicem” (1670) czy „Chory z urojenia” (1673). Przesycone są one głębokim humanizmem, który mimo goryczy i pesymizmu pozwala wierzyć w rozum ludzki i zdolność przezwyciężania zła.
Molière zmarł na scenie podczas wystawiania sztuki „Chory z urojenia”. Jego prochy spoczywają na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.