Publikacja poświęcona dziejom królewskich dzieci pochodzących ze związków pozamałżeńskich – to właśnie ich określano mianem bastardów.
Ich sytuacja prawna i faktyczna kształtowała się różnie, w zależności od okresu historycznego i stanowiska Kościoła katolickiego. W czasach monarchii wczesnopiastowskiej, mimo pozornego liberalizmu, starano się w różny sposób usunąć bastardów poza nawias społeczeństwa, a przynajmniej utrudniać im życie. Prowadziło to niejednokrotnie do dramatycznych wydarzeń. Przykładem są losy przyrodniego brata Bolesława Krzywoustego – Zbigniewa, czy syna Bolesława Chrobrego – Bezpryma. W późniejszych czasach, m.in. w okresie panowania Zygmunta Starego i królowej Bony, wszystkie dzieci traktowano jednakowo, zabezpieczano je też materialnie.
Sobór trydencki znów radykalnie zmienił sytuację bastardów, do których odnoszono się jakby byli zakałami rodu. Tragiczny los spotkał jednego z dwóch synów pozamałżeńskich króla Władysława IV Wazy – Aleksandra Kostkę Napierskiego. Na szczęście echa soboru trydenckiego powoli odchodziły w niepamięć, a wiek XVIII stał się czasem wyjątkowo liberalnym. Do dobrego tonu należało posiadanie co najmniej jednej kochanki, a zostanie królewską metresą było powodem do chwały i dumy. W związku z tym bastardzi zaczęli być należycie traktowani. Świadczy o tym m.in. historia życia Stanisława Grabowskiego, syna króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i Elżbiety Grabowskiej.