Luty 1940 roku. Dworzec w Warszawie. Na oczach Alfreda Zajdorfa, wówczas jedenastoletniego żydowskiego chłopca, hitlerowcy dokonują egzekucji jego ojca. Zrozpaczonego i zagubionego sierotę ratują Polacy. Aby zarobić na swoje utrzymanie w pogrążonej w niedostatku stolicy, zostaje kieszonkowcem. Roznosi też gazety, jest gońcem w burdelu. W 1942 r. musi wyjechać z miasta…
Wspomnienia Alfreda Zajdorfa są świadectwem wtapiania się w okupacyjną rzeczywistość ówczesnej Warszawy, przyspieszonego dojrzewania, nabywania umiejętności kamuflażu. Autor z fotograficzną precyzją przedstawia życie półświatka misternie powiązanego z okupantami, kolaborantami i polskim podziemiem niepodległościowym. W książce nie brakuje też opisów haniebnych praktyk szmalcowników, ludzi bez skrupułów żerujących na nieszczęściu Żydów ukrywających się w Warszawie. Przed nimi właśnie był chroniony mały Alfred.