Powieść Zbigniewa Masternaka „Niech żyje wolność” przywołuje jednocześnie kilka konwencji literackich – gombrowiczowskie przejaskrawienie, schulzowską rozlewność słowa, tradycję chłopskiego realizmu spod znaku Redlińskiego. Nad wszystkim zaś góruje koncepcja twórczości opartej na doświadczeniu autobiograficznym.
Bohater historii, wywodzący się ze wsi pod Świętym Krzyżem, środowiska, w którym obowiązuje prawo pięści i sztachety, czyni wszystko, by wyrwać się stamtąd i zobaczyć szeroki świat. Po ciężkiej kontuzji kolana nie gra już w piłkę, nie zostanie drugim Maradoną, więc postanawia… pisać wiersze, w czym z kolei patronuje mu Goethe. Futbol i poezja, wzajemnie się przenikając, stanowią jakby dwa motywy wiodące dzieła. Porównując literaturę z ukochanym sportem, Masternak tworzy satyryczne obrazy środowisk literackich – o ile na boisku sukces można odnieść dzięki sprecyzowanym regułom gry, sprawności fizycznej i tężyźnie, o tyle wśród osób zajmujących się sztuką słowa zupełnie zanika antyczny duch współzawodnictwa i współpracy...