Narzędziami są filologia, filozofia i retoryka (w rozsądnych proporcjach). Wśród analizowanych twórców odnajdziemy Stanisława Lema, J.R.R. Tolkiena, E.T.A. Hoffmana (wciąż zaskakuje i niepokoi!), ale i Zbigniewa Herberta, Davida Webera, Terry’ego Pratchetta oraz autorów powieści kryminalnych. To próba pokazania, że podział na literaturę wysoką i niską jest dziś nieaktualny, a tak zwana literatura popularna trafnie opisuje i diagnozuje problemy współczesnego świata. A także – kształtuje nasze tegoż świata postrzeganie.

O Autorze:
JAKUB Z. LICHAŃSKI (ur. 1946) – prof. zw., prof. em. na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Zainteresowania naukowe: retoryka, literatura i kultura popularna, emigracja, cenzura w PRL, polska publicystyka XX i XXI wieku. Autor m.in. książek: „Wtajemniczenia i refleksje. Szkic monograficzny o Janie Parandowskim” (1986), „Opowiadania o... krawędzi epoki czasów Johna Ronalda Reuela Tolkiena, czyli metafizyka, powieść, fantazja” (2003), „Retoryka: Historia – Teoria – Praktyka” (2007), „W poszukiwaniu najlepszej formy komunikacji, czyli dlaczego wciąż jest nam potrzebna retoryka” (2017). Redaktor polskiego wydania „Retoryki i krytyki retorycznej. Kompendium krytycznego” (2012). Należy do grona autorów haseł w „Historisches Wörterbuchder Rhetorik” (1992–2012). Redaktor naczelny kwartalnika „Forum Artis Rhetoricae”.