Książkę otwiera esej Zbigniewa Kwiecińskiego, poświęcony współczesnym nurtom pedagogii. Autor stawia w nim hipotezę, że trwałość praktyk edukacyjnych i ich uzasadnień w pracach pedagogicznych ma swoje źródła nie tyle w myśli naukowej, ile w pierwotnych, głębinowych żądzach człowieka: dążeniu do władzy i korzyści, natomiast pojawiające się marginalnie od wieków próby przeciwstawiania im transgresyjnych projektów wychowania dążących do wspierania pełni rozwoju każdej jednostki i osiągania przez nią szczęścia wypływają z uczuć i postaw takich jak miłość, empatia i dobroć.
Publikacja Zbigniewa Kwiecińskiego i Moniki Jaworskiej-Witkowskiej to relacja współmyślenia i dyskusji autorów o drogach kulturowych pedagogii, o obliczach wychowania w kulturze oraz marzeń o pedagogice jako dyscyplinie chłonnej i generatywnej, przeciwstawionej częściowym rozwinięciom w hermetycznych, dyskursywnych gettach specjalizacji.