„To pierwsza powieść Dicka, która z powodzeniem stawia będące jego obsesją pytanie: «Co jest rzeczywiste?». W «Oku na niebie» rzeczywistość przełamuje się, i to od razu na osiem części... Światy te tworzą jakby amfiladę, przez którą grupka złączonych wspólnym losem nieboraków przechodzi jak przez wagony pociągu... Dick po raz pierwszy użył tu pomysłu, który wykorzystał później w «Ubiku»: leżący obok siebie nieprzytomni ludzie tworzą każdy swoją wizję, a wskutek niepojętej z fizycznego punktu widzenia anomalii projekcja, która akurat dominuje, ogarnia wszystkich naraz i więzi ich w sobie... Bohaterowie «Oka na niebie» nie mają jednak na podorędziu nic, co zaradziłoby ich kłopotom, w szczególności zaś uniwersalnego preparatu «Ubik»...” – z przedmowy Marka Oramusa